رهایی از آن توست

......

پ ن:

چند وقتي بود كه اينجا، ديگر نمينوشتم.

اين وبلاگ هم مانند تمام روايت واقعيِ زندگي ام، خاطره اي بود در مسير تماشا و در يك روز عادي به پايان رسيد، به مانند تمام دلخواهيات ام كه هر روز به پايان ميرسند. حيف ام آمد كه مابعد پايان، زماني كه وسوسه ميشوم وبلاگ را حذف كنم چراكه اراده ام براي داشتن و خواستن هم، مواخذه ميشود، از آخرين ها نگويم.

اين روزها، در آستانه يك سال دلبستگي ايستاده ام.

مانند آغازين روزهاي پس از ديدار، تمام دلخوشي ام را نميبينم، تمام دلبستگي ام را ندارم.

يك سال ديدار، براي يك عمر زندگي كافيست.

هر روز ميدانستم كه اين تنها باور من است كه هنوز ميشود تمام زندگي ات را شيفت بدهي به سمت پرستيدگاري و هميشه هم ميدانستم كه در آخر، تنها باورم و انباشتي از خاطره هاي دوستداشتن، معدود رهاورد خواستنم ميشود. هميشه تنها ميمانم وقتي تنها من، دوست تر ميداشته ام.

حَرَجي نيست، گاهي لازم است به خواسته هايم نرسم شايد اينگونه بايد هميشه براي خواستنش، آنقدر تلاش كنم كه اگر روزي داشتمش، لايق ترين باشم.

اينگونه به اينجا ميرسم كه ميفهمم بايد كنار بكشم تا تمام دلخواسته ام، از كنارم عبور كند و حسرتش را برايم باقي بگذارد. بايد راه ديگري بيابم، گاهي مانند دو خط موازي، بايد جدا بروي. كسي قصه بينهايت را نميداند، شايد آنجا دو خط موازي برهم منطبق شوند.

وقتي اينجا، زندگي را طرح ميزدم، طرزهايم را مينوشتم و خواسته هايم را برميشمردم، هرگز تصور نميكردم كه روزي خواهد رسيد كه مجبور باشم از اين خانه هم، كوچ كنم.

نوشتن براي من هرگز پايان نميگيرد، از آن روز هم كه اين خانه بسته شد، خانه اي ديگر گشودم كه آنجا تنها براي دل خودم بنويسم، حرفهايي كه براي نگفتن به مخاطبي آشنا، نگهداشته ام.

آري، مرد پاسدار شرق، سرباز كوچكي بود كه هوس فتح آستانِ جانِ دلبستگي هايش را داشت، دلبستگي هايي كه براي داشتنشان، تواني اندك و اندوهي بي پايان داشت، مشرقي، دارنده ي آغوش كوچكي بود براي وسعت آسماني كه دوستش داشت.

امروز، جهان، فرود مرا مينگرد و روزي، آسمان، فراز مرا نظاره ميكند.

تقدير فعلي مرد پاسدار شرق، تنهايي است.

به سياهي فكر نكن، تو يه زائري، برو

يا ضامن آهو ^(ع)

بدرود